Als je de pretentie hebt, zoals ondergetekende, om muziek als grenzenloos te beschouwen, en je derhalve zowat alles beluistert war je toegespeeld wordt of simpelweg aangewaaid komt, dan krijg je al eens erg verrassende dingen te horen. Het zou van nog meer pretentie getuigen, als ik mezelf een specialist van harpmuziek zou omschrijven: niet is namelijk minder waar en, toen ik dus deze plaat in de bus kreeg, was enig wenkbrauwengefrons mijn deel toen ik ze voor het eerst in de CD-speler stopte.

Dat keerde echter al snel om want, na nauwelijks tien minuten luisteren, had ik al door dat deze kleine dame uit San Diego niet meteen een doordeweekse harpiste is. Niet alleen is ze gediplomeerd aan de San Diego State University, ze studeerde ook in Parijs aan de Cortot-Hogeschool, waar bijvoorbeeld ook Joaquin Rodrigo opgeleid werd, en daarnaast is ze de vaste harpiste van het Orquesta de Baja California in Tijuana, Mexico én van het Grossmont Symphony Orchestra in haar thuisstad San Diego. Deze dame weet dus de snaren te beroeren, maar wat haar bijzonder maakt, is dat ze telkens weer de grenzen aftast en de mogelijkheden van haar instrument(en) wil verkennen. Ze wil dus grenzen verleggen, zoals blijkt uit het feit dat ze telkens weer aan andere componisten vraagt om stukken te schrijven voor harp.

Op de omslag van haar nieuwe -zesde- plaat, staat een foto van haar, blootsvoets en aan de rand van de Stille Oceaan. Dat plaatje is op zich al heel mooi, maar wat het bijzonder maakt, is dat ze er staat naast een heel grote harp, terwijl ze een kleiner model in de hand houdt. Nu zijn er wel meer harpisten, die meer dan één instrument in huis hebben, maar beluistering van de nieuwe plaat leert dat Tasha ze ook nog gelijktijdig kan bespelen, zoals ze doet op de kernstukken van deze plaat, “The Least of These” en “When the Word Began to Work”.

Dat ze twee harpen tegelijk bespeelt, leidt nochtans niet tot spectaculair snelle nummers, maar het is het samenspel op zich, de harmonie en de contrasten, die je mond doen openvallen. Hetzelfde geldt, mutatis mutandis, voor de twee tracks van de plaat, waarop zanger Leonard Patton, zelf een meer dan gevierde musical-ster in San Diego, zijn vocale kunsten verweeft met de harpklanken van de muzikante in “Look Up”. Voor “Love is vroeg de harpiste aan een aantal vrienden en kennissen een antwoord in te spreken op de vraag “what is love?”. Die antwoorden worden aan het begin van het nummer gemonteerd en vormen de opmaat voor een Al Jarreau-achtige improvisatie door Patton en je weet eigenlijk niet wat je hoort, maar je stelt wel vast dat je ademloos luisterde.

Zelf omschrijft Tasha de plaat als een reflectie op de stand van zaken in de wereld van vandaag: ondanks alle sores en ellende is er altijd hoop, want er is altijd wel ergens schoonheid te vinden. Zo is het maar net en als je dergelijke fraaie gedachten ook nog weet om te zetten in fijne melodieën, die je vlekkeloos weet te vertolken, dan ben je, zo durf ik te denken, een grote artieste. Zeer aanbevolen, deze mooie plaat!

(Dani Heyvaert)